Angst & weerbaarheid. Relax, als je het verkeerd doet, ga je dood
Terwijl ik tijdens een parachutesprong met 200km per uur door de lucht denderde kwam de para-instructeur op zijn dooie gemak voor me liggen. Hij keek me stoïcijns aan, ondanks dat ik ongecontroleerd door het luchtruim viel.
EINDE VERHAAL
Al mijn pogingen om stabiel te worden tijdens het vallen, werkten niet. Alle verwoede pogingen om controle te krijgen waren tevergeefs. Ze werkten allemaal averechts. Dan draaide ik weer per ongeluk op mijn rug of begon ik als een gek om mijn as te draaien. Vervolgens leek het wel alsof ik door een onzichtbare hand heen en weer werd gewiegd, alleen dan niet op een liefdevolle manier maar lomp en net zolang totdat ik er misselijk van werd.
WTF DOE IK VERKEERD!?
Ik moest zorgen dat ik snel stabiel werd, want als ik mijn parachute opende zonder eerst stabiel te worden, kon het zomaar zijn dat de parachute niet goed zou openen. En dan is het einde verhaal.
KLAPPERENDE WANGEN.
Al snel voelde ik een spanning opbouwen omdat er steeds minder tijd was om stabiel te worden. Ik keek nog een keer op mijn hoogtemeter. Mijn openingshoogte naderde. Hoe harder ik het probeerde des te meer ik alle kanten op bewoog. In een moment van helderheid keek ik naar de instructeur.
NOG STEEDS DE ONVERSCHILLIGE STOÏCIJNSE BLIK.
Volledig onder controle vloog hij iets dichterbij en terwijl ik gefascineerd was door het gemak waarop hij dit deed, zag ik dat hij nog dichterbij kwam. Hij wilde tegen me aan vliegen! Voordat ik kon reageren, stopte hij op enkele centimeters van mijn gezicht, gaf een luchtkus, keek scheel en trok een raar gezicht. Zijn grote wangen klapperden alle kanten op door de snelheid van het vallen. Ondanks de spanning en mijn eerdere frustratie moest ik lachen om het aanzicht. Hij schudde nog even met zijn hand; het signaal dat ik meer moest ontspannen. Op het moment dat ik om hem moest lachen, ontspande mijn lichaam en lag ik zo stabiel als een huis. Ik had weer controle en kon veilig mijn parachute openen.
WERKEN OP DE RELATIEVE WIND.
Eén van de lastigste vaardigheden om onder de knie te krijgen, als beginnend vrije val parachutist, is stabiel vallen. Je ligt op een soort verticale luchtkolom die de relatieve wind wordt genoemd. Je valt met meer dan 200km per uur door de lucht en iedere handeling die je doet heeft direct effect. Je werkt op de relatieve wind. Als je linkerhand een klein beetje naar beneden drukt, draai je een rondje naar links. Als je je armen te ver naar voren strekt, kun je zonder dat je het door hebt naar achter gaan. Zijn je benen teveel gestrekt? Dan ga je naar voren.
HANG LOOSE.
Ik was zo hard mijn best aan het doen om stabiel te worden dat ik de enige manier om dat te doen vergat. Ontspannen. Het is een beetje tegennatuurlijk als je met 200km per uur je dood tegemoet komt, ook al ligt daar wel de oplossing voor een geslaagde vrije val parachutesprong.
ZODRA JE ONTSPANT, IS JE LICHAAM VOLLEDIG IN BALANS EN SYMMETRISCH.
Daar zorgt de relatieve wind wel voor. Dan pas kun je gaan sturen en uiteindelijk veilig je parachute openen. Dan heb je controle. Presteren is dus niet altijd gekoppeld aan harder werken of meer doen.
DEFAULT MODE.
Ik zie regelmatig op social media allerlei quasi motiverende quotes, filmpjes en opmerkingen voorbij komen. Veelal gebaseerd op sportprestaties, financiële successen of stoere militaire ervaringen. Een expert geeft je met een mooie oneliner de sleutel tot succes, zodat je net zoals hem of haar kunt worden.
NO PAIN, NO GAIN. THE ONLY EASY DAY WAS YESTERDAY. GET AFTER IT. STAY HARD. GRIND EVERYDAY.
Ik ben geen expert, maar ik zie niet dat het zo werkt.
Natuurlijk is het prima om af en toe het gas erop te zetten en ergens keihard voor te werken. Het is fijn om dingen te realiseren waar je blij van wordt en dan is een bepaalde mate van input nu eenmaal nodig. Maar als dit je default mode wordt, loop je vroeg of laat vast of heb je eenzijdig succes: je hebt een miljoenenbedrijf maar wel ten koste van je gezin en twee hartaanvallen. Wat is dan je succes? Is dat überhaupt wel succes? Want dat verlangen naar succes, resultaat en presteren zorgt in veel gevallen zelfs voor lijden.
Het verlangen om iets te realiseren wordt steeds groter en de ontevredenheid, als het niet loopt zoals verwacht, groeit. Sluimerend lijden we door ons eigen verlangen en worden we verwijderd van de momenten die er echt toedoen. Onze default mode, het harde werken, zorgt voor verkramping en we zijn niet meer in staat om datgene te zien of doen wat ervoor nodig is om het doel te realiseren. De enige mogelijkheid die we zien is nog harder werken.
CALM IS CONTAGIOUS.
Het klinkt misschien een beetje paradoxaal, gezien mijn achtergrond, maar soms ga je juist beter presteren als je iets minder hard je best doet. Door juist te ontspannen als de situatie spannend is. Door bepaalde zaken juist wat meer los te laten als je onder stressvolle omstandigheden werkt. Dan ontstaat er weer balans, synchronisatie en flow. Net zoals tijdens de parachutesprong.
Vooral als je leidinggevende bent kan dit een enorme krachtige uitwerking hebben op jouw team. Laat de spiegelneuronen hun werk doen.
CALM IS CONTAGIOUS.
Merk je dat je team last heeft van spanning? Ga voor ze liggen, geef een luchtkus en klapper even met je wangen ;-).
Neem dat hele presteren niet allemaal te serieus. Hoe harder je het probeert des te meer je verkrampt. Zie het leven als de relatieve wind. Maak je niet te druk om de resultaten terwijl je valt. Als je maar de juiste handelingen doet, ontspant en geniet van het moment, om vervolgens met een veilig geopende parachute met wind mee naar je doel te vliegen.
Bedankt voor het lezen!
Vond je het interessant of nuttig om te lezen? Ik zou het tof vinden als je deze blog deelt op sociale media!
