Hoe je een rots in de branding wordt

Ik zal wat context geven hoe mijn afspraken soms gaan. Want ik maak het mezelf soms een beetje moeilijk. Om vervolgens weer sterker uit de strijd te komen. 

Berichten via app:
Vriend: Hey San! Hoe is het kerel?
Ik: Ja goed. Binnenkort weer eens afspreken.
Vriend: Leuk, doen we gelijk even een kleine work out.
Ik: Uhm… ja is goed… stuur maar een tijd en locatie en dan zie ik je daar.
Vriend: Yes, spreek je dan!

Aldus de berichten.

Er zat een kleine hapering in mijn reactie om te trainen. Waarom?

Omdat die madderfakker een veel te fitte Crossfit wedstrijdatleet is. En ik niet.
De afgelopen periode had ik een focus op uithouding. Veel hardlopen.
Daarnaast zit ik in een yogateacher opleiding. 

Allebei niet goed voor de Crossfit skills.

Maar wacht eens even Sander Aarts!

Zit je nu allerlei smoesjes te verzinnen? Shit, betrapt.
Yep, guilty as charged.

Practice what you preach. Groei boven comfort!

Ik meldde me op de afgesproken tijd en locatie bij een old school Crossfit box. Ok, ik was iets te laat. Mijn militaire punctualiteit begint te vervagen. 

Mijn maat stond er niet alleen. Er stonden ook drie kerels van net boven de twintig. Ze zagen er veel te fit uit. Aan hun armen te zien woonden ze in de gym en lagen ze 20 uur per dag aan een eiwitinfuus.

De Crossfitgoden keken hongerig naar de stangen en de martelapparaten.

Als een stel aanvalshonden die op het punt stonden om te worden losgelaten.
Ze stonden te popelen om hun gast professioneel te slopen. In Afghanistan kreeg ik in vijandelijk gebied een warmer ontvangst.
Geen tijd om bij te praten; er moest geramd worden.

‘Kleed je even om. Dan beginnen we gelijk.’

De veel te fitte Crossfitgod begon zijn “medium zieke work out” uit te leggen.

4  x sandback (55 kilo) over the shoulder. Mijn gedachte: ok, nooit gedaan. Komt goed.
8 x strict pull ups. Mijn gedachte: ok, acht strict pull ups moet lukken.
12 x push ups. Mijn gedachte: 12 push ups, geen probleem.
16 air squats. Mijn gedachte: top, kunnen mijn armen even rusten.
20 cal met de assault bike. Mijn gedachte: nooit gedaan. Hoe moeilijk kan het zijn.

De man met armen die steeds groter leken te worden, ging verder.

‘We doen totaal tien rondes’.

Mijn gedachte: ‘Kak, hoe lang ga ik in godsnaam doen over 10 rondes van deze sloopsessie?!’

Ik dacht even dat hij een grapje maken. Maar over het algemeen maken mensen met zulke armen weinig grapjes. Hij in ieder geval niet. Volgens mij was hij boos dat ik iets te laat kwam. Payback is a bitch.

‘En we doen het met een gewichtsvest van 10 kilo.’

Ik voelde het bloed uit mijn gezicht trekken. Wtf?

Mijn gedachte: ‘Zo Sander. Je hebt jezelf weer een oor aan genaaid. Even lekker op zaterdagmiddag bij een maatje langs. Om vervolgens volledig aan het gas te gaan. Je zou ook gewoon een keer met een kopje thee en een slap biscuitje op de bank kunnen zitten. Slofjes aan, je favoriete roze badjas aan en lekker chillen met een romantische komedie. Maar nee. Heb je nu je zin!?’  

Heel sluimerend begon ‘de best getrainde militaire van de Nederlandse Special Forces’ een beetje zelfmedelijden te krijgen. Want ‘mijn lichaam heeft al zoveel te verduren gehad.’ En ‘ik ben al 42 jaar, ik word te oud voor deze onzin.’

Tissue Sander?

En opeens zag ik hem weer. Dat o zo goed verstopte schakelaartje. Ik noem hem mijn: fuck it, so be it- schakelaar.

Hij zit retegoed verstopt onder een lading zelfmedelijden, overtuigende belemmeringen en allerlei speciale Sander Aarts-verhaaltjes.

Het enige wat ik hoef te doen is geduld te oefenen. Al die gedachten en verhalen laat ik voorbij drijven en dan komt vanzelf mijn liefdevolle schakelaartje tevoorschijn.

Als een eerste zonnestraaltje door een dik en donker wolkendek.

Wanneer de schakelaar eenmaal om is, gebeurt er iets magisch. Overgave.

Ik pak die zandzak en smijt hem over mijn schouder.
Kan me niet meer schelen hoe vaak het moet gebeuren. Het is wat het is.
Ik ga aan die stang hangen en trek mezelf omhoog. Één herhaling per keer.
De push ups klap ik eruit zoals ik al tientallen jaren heb gedaan.
Blij dat ik gezond en sterk genoeg ben om zo vrij te bewegen.

Dankbaar dat die Crossfitgoden mij uitdagen om mijn eigen grenzen te blijven verleggen.

Ik zorg dat ik de verzuring voor ben. Er is ademhaling en beweging. De rest van de wereld bestaat even niet.

De squats en de assault bike doen pijn aan mijn benen en longen. Ik voel en observeer de pijn. Ik proef de koperachtige bloedsmaak in mijn longen. Prima. Doorgaan.

De eerste vier rondes gaan stroef. Daarna heb ik een cadans in het aantal herhalingen, mijn bewegingen en mijn ademhaling.

Net binnen een uur was ik klaar met de work out. Heerlijk. Zure armen, brandende longen en een gelukzalig gevoel in mijn hoofd. De endorfine doet zijn werk.

Ik had het blijkbaar even nodig. Anders zou het niet zo gelopen zijn.

Altijd goed om te weten dat ik mijn fuck it, so be it- schakelaar nog kan vinden.
Gaat me ook weer helpen in mijn dagelijks leven.

Jou ook trouwens.

Veel dingen in het leven kunnen we niet controleren. 

Bewust blijven van je gedachten. Geduld oefenen. Je eigen verhalen niet te serieus nemen. Overgave aan wat er is en het leven gaat weer stromen. 

Regelmatig even die fuck it, so be it- schakelaar omzetten.

Mag ik je daarbij helpen?

Ik geef iedere week work out voor onze online community. Dan gaan we samen aan de slag. Niet te gek maar gewoon op jouw eigen niveau. Je hebt geen speciale apparatuur nodig. Sportkleding en een handdoek. Misschien een matje als je die hebt.

Ga ik je misschien een beetje uit je comfort zone halen? Kan best. Maar dat doe ik vanuit liefde.

Om samen op zoek te gaan naar jouw schakelaar. Daar help je niet alleen jezelf mee maar ook jouw omgeving. Want mensen die geduld hebben, zichzelf niet te serieus nemen en een positieve mindset hebben, zijn heel fijn om mee te werken en te leven.

Je wordt een rots in de branding als de rest verkrampt.
Bij jou weten ze dat je jezelf niet gek laat maken door de omstandigheden. En dat het goed komt.

Ben je nog geen lid van onze community dan vind je hieronder de link.