Het lot van een strijder

Een veelgehoorde uitspraak bij het Korps Mariniers: Je leeft! Ok, ik geef het toe; vaak worden er wat schuttingwoorden aan toegevoegd om de zin kracht bij te zetten. De uitspraak wordt gebruikt als iemand in zichzelf is gekeerd. Door vermoeidheid of als een cursist het niet meer ziet zitten tijdens een zware opleiding.  Als iemand aan het knikkebollen is door slaaptekort of gewoon voor zich uit staart. 

En dat kan natuurlijk niet bij de Special Forces. Je bent altijd waakzaam en gereed om te kunnen handelen. Semper Paratus.

De uitspraak is een korte reminder om iemand uit de mentale bubbel te halen. Om de tunnelvisie te doorbreken en wakker te maken.

Op de een of andere manier zit deze kreet in mijn systeem. Het klinkt wellicht wat vreemd maar ik zeg het regelmatig tegen mezelf. Ik leef!

Het trekt me uit mijn mentale vacuüm en het brengt me weer in het heden. Het is een reminder om stil te staan bij het leven en wat het voor mij betekent om te leven. Als ik goed kijk en het leven niet probeer te begrijpen, zie ik steeds meer de magie. Dan laat ik alles wat ik denk te weten en denk te zijn even los.

Het verhaal Sander Aarts is dan tijdelijk verdwenen in de verwondering van het leven. Dat kan trouwens best fijn zijn om jezelf te verliezen. Of in ieder geval dat wat je denkt te zijn. Dan leer je steeds meer waarderen wat je bent en wat je (wel) hebt. Je komt dichterbij jezelf.

Je moet eerst verdwalen om jezelf terug te vinden. Dat principe.

Maar laat ik het niet te spiritueel maken. Ik hou van praktisch en aards. Ik heb een achternaam hoog te houden 😉

Hoe vaak sta jij stil bij het feit dat je leeft?  Heb je daar wel eens echt bij stil gestaan?

Hoe bijzonder het is dat je hier op deze aardbol rondloopt.

Vraag je jezelf wel eens af wat het überhaupt betekent om te leven?

Met alles wat daarbij komt kijken en wat er echt belangrijk is in deze korte tijd op aarde.

Dat is voor mij spiritualiteit. Niets zweverigs maar bewust, met bezieling en in vrijheid leven.

Bewust van je ademhaling, je lichaam, emoties, pijn, verdriet, plezier, lust, verlangens, liefde, natuur, je familie, gezondheid en vrienden. Alles wat ons mens maakt en met elkaar verbindt.

En dan niet op de automatische piloot de dagen slijten maar met volle overgave het leven aan te gaan en om je eigen leven te leiden.

Vraag je jezelf wel eens af of je echt jouw eigen leven leidt of word je nog wel eens geleid door de patronen en overtuigingen van iemand anders?

Ik leer steeds meer dat echt je eigen leven leiden moed kost. Het vraagt moed om je patronen aan te kijken.

Het vraagt lef om in actie te komen als je ontdekt dat je je laat leiden door de patronen of verwachtingen van iemand anders. Als je een bepaalde status in stand probeert te houden die niet (meer) bij je past. Het is dapper om je eigen oordelen onder de loep te nemen.

Want onder ieder oordeel zit een angst. Durf jij ze aan te kijken?

En misschien nog wel belangrijker; durf je zo ook los te laten als je erachter komt dat ze niet waar zijn en dat ze je beperken om je eigen leven te leiden?

Wie zijn leven leid je op dit moment?

Durf je ze los te laten als je ziet dat jouw oordelen iemand anders beperkt?

Zoals Loesje zegt: het meervoud van lef is leven.

Voor mij is moed een van de belangrijkste vaardigheden die we kunnen ontwikkelen. Die angsten zullen nooit verdwijnen. Dat is het lot van de strijder. Zonder angst geen moed. We hebben het nodig zoals het licht de duisternis nodig heeft om te bestaan.

Moedig zijn heeft niets te maken met vuurgevechten, parachutespringen of heldendaden. We hebben allemaal een innerlijke strijder. Net zoals we allemaal een innerlijke angsthaas hebben.

Welke geef je aandacht en wil je laten groeien? Maak de dappere keuze.

Je kunt jezelf aanleren om die angst in de bek te kijken. Om je niet te laten leiden door je angsten of onzekerheden.

Als je rigoureus eerlijk bent naar jezelf en alles in het leven (dus ook die angsten) omarmt, ontstaat er vrijheid. Je gaat zien dat die angst of onzekerheid slechts een gedachte was. Je vergroot je referentiekader en je perspectief.

Want een volgende keer als er een soortgelijke gedachte komt, herken je het. Je voelt de spanning in je lijf. Je haalt een keer adem, kijkt met compassie naar de gedachte, glimlacht en maakt de stap richting de angst. Weer een angst overwonnen. Je innerlijke strijder heeft zijn (of haar ;-)) boost weer gehad.

Even de spanning uit je lichaam ademen of schudden en je bent gereed voor de volgende overwinning.

Het oordeel over de ander verdwijnt. Je gaat zien dat het niets met de ander te maken had. Het was een projectie van jouw eigen angst. Je leeft!

When you let go of fear, the truth will appear.

Nick Barber