Een ode aan de stoornis

Al jaren worstel je.

Onderzoek na onderzoek. Serieuze mensen die je allerlei vragen stellen. Van alles komt voorbij. MCDD, PDD NOS, ODD, ADD, ADHD, noem het maar op. De slimme en serieuze mensen proberen je te begrijpen. Want dan kunnen ze je uitleggen wat je anders moet doen en hoe je dat kunt doen. Dan kunnen ze het juiste protocol, therapie of medicijn geven. Je neemt het maar aan. Want zij hebben er een jarenlange studie voor gedaan. De mensen om je heen nemen het ook maar aan. Je ouders, familie en school. Ze doen allemaal hun best en proberen je te begrijpen. Ze willen allemaal voor je zorgen. Ze hebben het beste met je voor en gunnen je een normaal leven. Een studie en een goede baan.

Eindelijk is het duidelijk.

Ze hebben een aantal letters gevonden om jouw gedrag te verklaren. Het maakt eigenlijk niet uit welke letters het zijn. De meeste eindigen op de D. Disorder. Je hebt een stoornis. Je bent anders dan de normale mensen. Het geeft de mensen die voor je zorgen verlichting want ze kunnen het gedrag begrijpen. Ze hebben een verklaring voor de buitenwereld. Als je dan weer eens een woedeaanval hebt, je somber voelt of worstelt met alle prikkels, hoeven ze alleen maar naar de diagnose te wijzen. ‘Het komt door zijn/ haar stoornis.’ Je ziet de buitenwereld begripvol naar je kijken. En met medelijden kijken ze naar de mensen die voor je zorgen.

Je voelt de buitenwereld denken; dat moet wel zwaar zijn om te zorgen voor iemand met een stoornis.

Wat een last moet jij dragen.

Want de stoornis ligt niet bij jou. De stoornis ligt bij ons. Jouw gevoeligheid en de manier waarop je dat uit, laat ons alleen maar zien waar wij als mensen aan mogen werken. Ik snap dat je frustreert, boos, afgeleid en verdrietig kan zijn omdat wij dat niet zien. Sterker nog; we proberen je te veranderen! Omdat je ons confronteert met onze eigen overtuigingen en beperkingen. Met onze eigen gekte, waanzin en duisternis. Het enige verschil is dat jouw menselijkheid soms wat zichtbaarder is.

Laat iemand je nooit vertellen dat je anders bent.

We zijn precies hetzelfde. Dat staat los van een opleiding, carrière of hoe je je zou moeten gedragen. We hebben allemaal systemen verzonnen die we nu als waarheid beschouwen. Dat zorgt voor afscheiding. Jij laat ons zien hoe we de verbinding kunnen herstellen. Juist als we het gedrag van de ander niet begrijpen.

Er zullen altijd mensen zijn die jouw geschenk aan ons nog niet zien. Ze zullen je in een hokje stoppen of zelfs pijn proberen te doen. Neem het ons niet kwalijk. Dat heeft niets met jou te maken maar met onze eigen angsten. En met ons onvermogen om onvoorwaardelijk lief te hebben. Als we niet volledig van onszelf kunnen houden, projecteren we onze angsten op de ander. Dat is misschien wel de zwaarste last die je van ons draagt.

Ik wil je vanuit mijn hart bedanken. Voor het dragen van de last. Voor het licht dat je brengt in deze wereld. Blijf geduld oefenen met de mensen om je heen. Als ze hun eigen duisternis onder ogen durven komen, gaan ze eindelijk zien waar ze het licht in zichzelf kunnen vinden. En dan zien ze ook wie ze daar heeft gebracht.

Bedankt voor het lezen!

Vond je het interessant of nuttig om te lezen? Ik zou het tof vinden als je deze blog deelt op sociale media!