Durf te falen en ontdek wat perfectie is

Vorig weekend was de Phoenix Selectietest. We hebben een miljoen verbeterpunten maar het concept zoals we dat voor ogen hadden, werkt prima. 

Ik zal je eens meenemen in mijn denk- en ontwikkelproces.

Ik bedenk een nieuw concept. Bijvoorbeeld de Phoenix Selectietest (naam wordt trouwens nog aangepast). Ik pitch het concept bij de trainers. Zij komen met veel te veel vragen waar ik nog geen antwoord op heb. Kak. Terug naar de tekentafel.

Dan op de dag van de training zelf. Ik geef ze (wederom) veel te weinig informatie en richtlijnen. Niet bewust uiteraard; puur mijn gebrek aan management- en organisatietalent. We hebben allemaal onze mindere kanten. Ik durf er niet al teveel naar te kijken want dat zijn er bij mij schrikbarend veel. Maar daarover later meer.

Wat ik wel goed kan, is de juiste mensen bij elkaar brengen. Op de dag zelf maken de trainers het hele concept werkbaar. Ze corrigeren mijn fuck ups en weten op wonderbaarlijke wijze mijn brainfarts te vertalen naar een fantastische training. Geen idee hoe ze het doen maar ze doen het iedere keer opnieuw. Magisch.  

Zoals altijd is het weer de kracht van het team. Niet het concept maar de mensen achter het concept.

Dan over die fuck ups. Die zijn prachtig.

Ik gebruik het principe; fail fast & fail often.

Bewust regelmatig in het diepe springen en niet alles tot in “perfectie’ voorbereiden, leert dat perfectie niet bestaat. Tenminste niet in de concepten die we met ons hoofd bedenken.

Ook al had ik de Phoenix Selectietest maanden voorbereid dan hadden we nog steeds verbeterpunten gehad.

En als ik eerlijk ben, vind ik het ook fantastisch om mijn collega’s zo te zien vlammen. Dat is een voorrecht om met zulke mensen te werken. Ze accepteren (denk ik ;-)) mijn tekortkomingen en gaan zonder oordeel aan de slag. Uiteindelijk zetten ze zelfs mij aan het werk en vertellen mij hoe ik het beste mijn eigen concept kan uitvoeren.

Fantastisch toch?

En al die verbeterpunten zijn briljant voor mijn ego.

Die neemt nog wel eens een loopje met me. Dan baal ik van mezelf dat ik het niet goed heb geregeld, beter uit had moeten denken of voorbereiden. Aha, betrapt Aarts! Ik ben mezelf weer allerlei verhalen aan het vertellen.

Op dat moment kan ik mijn innerlijke perfectionist van een afstand bekijken. Ach, hij doet ook maar zijn best. Hij wil even gehoord en gezien worden. Ik geef hem een liefdevolle glimlach en realiseer me iets wat ik mezelf regelmatig mag herinneren. Dat ik een mens ben.

En dat alles wat mij mens maakt, leer ik steeds meer omarmen. Doet me denken aan de tekst van een nummer van Leonard Cohen.

There is a crack. A crack in everything. That’s where the light comes in.

Prachtig toch? Alleen vanuit de duisternis, zie je het licht schijnen. Onze zogenaamde onvolmaaktheden laten ons zien waar het licht vandaan komt.

Het is niet altijd even leuk of gemakkelijk in de duisternis. Geloof mij; de afgelopen jaren ben ik er bewust en onbewust regelmatig ingedoken. Iedere keer kreeg ik deze nederige en dankbare les.

Telkens scheen het licht vanuit dezelfde plek. Ik begin me steeds meer te realiseren dat het de universele les is die we mogen leren op aarde. Om te blijven herinneren waar het licht vandaan komt en om daarnaar te leven.

Je mag zelf gaan bedenken waar het licht vandaan komt.
Ik geef je een kleine hint. Het heeft altijd gelijk en het klopt.

We denken (daar heb je het weer; altijd maar dat denken) dat er veel zaken in het leven belangrijk zijn. Geld, status, prestaties, verwachtingen, macht en zekerheden. Maar dat denken leidt ons te vaak af om te voelen waar het echt om gaat. 

Vraag je jezelf af wat ik nu precies bedoel? Doe de volgende denkoefening.
Je hebt nog een uur te leven. Nog zo’n 50 ademhalingen. Visualiseer het en laat het beeld tot je doordringen.
Je mag zelf de mensen kiezen die je de laatste loodjes begeleiden.

Wie staan er dan om je heen en wat is er dan belangrijk? Wat wil je zeggen en wat wil je voelen? Benoem het in één woord.

Als je dat helder hebt, stel jezelf dan de volgende vraag. Waarom zeg ik dat nu niet regelmatig en waarom voel ik dat nu niet? Zonder voorwaarden.

Volgens mij zit de universele les in die onvoorwaardelijkheid. De voorwaarden zijn de blokkades die we kunnen ruimen. En als die geruimd zijn, kan het onvoorwaardelijk gaan stromen.

Wat gaat er dan stromen? Het leven. Liefde. De mensen om je heen. Jij.

En dan kom je erachter dat perfectie wel bestaat.