De sleutel tot mentale weerbaarheid. Het leerproces van een Special Forces-kandidaat

Je weet pas echt of iets werkt als het getest is, toch? In de Special Forces-selectie word je tot het uiterste getest. Je lichamelijke conditie en belastbaarheid, maar vooral je mentale weerbaarheid. Hoe jij omgaat met moeilijke tijden zegt veel over jouw persoonlijkheid. Als je in een wereld van ellende zit, ben je dan nog in staat om na te blijven denken en om positief te blijven?

Dat willen we weten voordat er een kandidaat wordt aangenomen bij de Special Forces. Waarom? Ik kan uit ervaring vertellen dat je bij de Special Forces nog wel eens in ‘uitdagende’ situaties terechtkomt. En dan wil je niet dat iemand afhaakt en bij de pakken neer gaat zitten.

WE KUNNEN DUS VEEL LEREN OP HET GEBIED VAN MENTALE WEERBAARHEID VAN ZO’N SPECIAL FORCES-SELECTIE.

Ik neem je mee in het fictieve maar realistische proces van een jonge Special Forces-kandidaat.

DE EERSTE HORDE

Je hebt je flink voorbereid op de selectie. Aan informatie was geen gebrek. Alles heb je online kunnen vinden voor een optimale voorbereiding: trainingsschema’s, alle eisen van de selectie en de informatie over de eenheid waar je bij wilt. Youtube zorgde met filmpjes over Special Forces voor je dagelijkse portie motivationalporn. Je bent er klaar voor.

De eerste horde is genomen. Je bent door de keuring! Lichamelijk en geestelijk ben je goedgekeurd, dus dan komen die selectie en opleiding ook wel goed.

VOL GOEDE MOED EN MET OPGEPOMPTE BICEPS, EEN SIXPACK EN EEN BLAKEND EGO START JE AAN DE SELECTIE.

REALITYCHECK

Maar dan komt de realiteit om de hoek kijken. De ingangseisen blijken slechts de ingangseisen te zijn. Daarna begint het pas. Dan komen de spierpijn, de kou, de honger, de blaren en de slapeloze nachten. Het geschreeuw en de constante druk van de instructeurs niet te vergeten en altijd die smerige camouflagezooi op je gezicht.

Shit, je dacht eigenlijk dat je daar minder moeite mee zou hebben. Natuurlijk had je erover nagedacht, maar het is een heel ander verhaal nu je het echt voelt. Het voelt helemaal niet stoer of cool. Het gevoel dat je kreeg na het bekijken van dat motiverende filmpje op YouTube is mijlenver te zoeken.

HET ENIGE GEVOEL DAT JE NU HEBT IS HONGER, DORST EN EEN KNAGENDE ONZEKERHEID. EN DE ANGST VOOR DE VOLGENDE EVOLUTIE.

De irritaties in de groep nemen toe en de onderlinge spirit is ver te zoeken. Een eerste theorietest haal je net aan en je bent al een paar keer op je vingers getikt omdat je een procedurefout hebt gemaakt. Het is een inbreuk op je mentale weerbaarheid.

IN EEN WERELD VOL ELLENDE

Je ziet de ene na de andere kandidaat vertrekken en als je eerlijk bent, ben je best jaloers. Zij mogen lekker naar huis. De warmte in met een dampende kop soep. Lekker douchen, zichzelf goed verzorgen en herstellen. Jij daarentegen hebt het gevoel alsof je op naalden loopt, zoveel blaren heb je. Je kunt niet eens fatsoenlijk je rits openmaken doordekloven op je vingertoppen. Je ruikt jezelf. Nee,niet naar bloemen. En als je wilt hurken om je behoefte te doen schiet de kramp in je hamstrings.

WAAROM WILDE JE OOK ALWEER BIJ DE SPECIAL FORCES?

MENSELIJKE GEDACHTES 

Langzaam kruipen die gedachtes naar binnen. Als een dief in de nacht staat die innerlijke doemdenker opeens naast je en fluistert in je oor: waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?

BEN IK ÜBERHAUPT WEL GESCHIKT VOOR DIT WERK?

Kon ik niet veel beter aan die ene studie beginnen? Net zoals mijn andere vrienden van school, die nu lekker aan het chillen zijn. Stel dat ik nu door mijn enkel ga. Daar kan ik niets aan doen en dan ben ik van alle ellende af. Ik heb het gevoel dat de instructeurs de pik op me hebben en ze zijn echt onredelijk. Wat een assholes.

Je begint allerlei redenen te bedenken waarom jij hier niet hoort te zijn.

Je mist thuis, je vriendin, je vrienden. Voor de selectie was je er nog heilig van overtuigd dat je dit wilde, maar die overtuiging is bijna geheel vervangen door een niet aflatende stroom gedachten dat je ergens anders hoort te zijn. Afgewisseld met een diepgaande vorm van zelfmedelijden.

Dit heeft helemaal niets meer te maken met al die trainingen in de sportschool. Je voelt aan alles dat je lichamelijke kracht afneemt. Wordt dit nu mijn nieuwe werk? Nog een kandidaat vertrekt.

HIJ LOOPT MET GEBOGEN HOOFD NAAR DE INSTRUCTEUR EN JE ZIET EEN VERSLAGEN BLIK IN ZIJN OGEN. JE EIGEN MENTALE WEERBAARHEID IS OP DIT PUNT VER TE ZOEKEN.

UIT JE BUBBEL

Je hebt je nog nooit zo ellendig gevoeld en nog nooit zo erg de behoefte gehad om het op te geven. Vorige week was ook al zo’n kloteweek en dacht je er serieus over na om te stoppen met de selectie. Je haalde maar net het weekend.

Je ziet dat je buddy naast je het zwaar heeft en je helpt hem even met zijn rugzak. Je knikt naar hem en hij geeft je een flauw glimlachje. Hij weet hoe jij je voelt. Jij weet hoe hij zich voelt. Samen in de shit. Samen. Je laat het woord even door je gedachten gaan.

OPEENS BEGINT HET TE DAGEN.

DE SLEUTEL TOT MENTALE WEERBAARHEID

Door alle ellende en de uitdagingen van de afgelopen week zat je volledig in je mentale bubbel. Je hebt je alleen gefocust op de eenzame weg van zelfmedelijden. Het gaat niet om jou en om jouw ellende.

JE ERVAART DIT NIET ALLEEN EN JE HOEFT DIT NIET ALLEEN TE DOEN. JE DOET HET SAMEN EN SAMEN KOM JE ER DOORHEEN.

De volgende keer dat je je weer zo ellendig voelt, zoek je direct je buddy op. Samen sleep jullie elkaar er doorheen. ‘Als we deze week samen doorkomen hebben we onze zwaarste uitdaging ooit doorstaan.’ Alleen al deze gedachte geeft je kracht. Iedere week die jullie samen doorstaan voelt als het winnen van een wedstrijd richting de finale van de Champions League. Het vuurtje van binnen gaat weer branden en je kijkt je buddy naast je nog een keer aan. Je geeft hem een knipoog en een iets grotere glimlach. Jullie gaan het samen doen.

EEN METAFOOR VOOR HET ‘ECHTE LEVEN’

Tijdens de zware momenten van zo’n selectie zie je vaak dat kandidaten zichzelf afzonderen en naar binnen keren. Hun mentale weerbaarheid wordt onder druk gezet en ze kruipen in hun mentale bubbel. Alleen met hun negatieve gedachten. Ze kwijnen vervolgens weg in zelfmedelijden en overtuigen zichzelf ervan dat ze het niet kunnen. Ze stoppen met de selectie.

De extreme situaties van een Special Forces-selectie zijn een goede metafoor voor het ‘normale leven’. In de maatschappij zien we ook dat we door de toenemende werkdruk en al onze moderne uitdagingen steeds meer in onze eigen bubbel gaan zitten.

Onder moeilijke omstandigheden komen de meest fundamentele succesfactoren bovendrijven. Namelijk dat we het niet alleen kunnen.

WE HEBBEN ELKAAR NODIG.

MENTALE WEERBAARHEID DOOR JE OMGEVING

Eén van de belangrijkste factoren voor mentale weerbaarheid is je omgeving. Een omgeving met mensen die jij vertrouwt, die je steunen en voor je zorgen. Met rolmodellen die je motiveren en helpen als je er doorheen zit. Die je uitdagen om het beste uit jezelf te halen. Die je helpen relativeren en geruststellen als je het nodig hebt. Mensen die je af en toe een schop onder je kont geven of er alleen maar voor je zijn. Met begrip en zonder oordeel.

DES TE STERKER JIJ IN HET LEVEN STAAT, DES TE MEER JIJ VOOR JOUW OMGEVING KUNT DOEN ALS DE ROLLEN EEN KEER OMGEDRAAID ZIJN.

Wil je jouw mentale weerbaarheid vergroten? Accepteer dan dat we elkaar nodig hebben. Wees er voor anderen en laat je helpen als je het nodig hebt.

Zo maken we elkaar stapje voor stapje sterker. En de wereld een stukje mooier!

Kies groei boven comfort en ga mentale weerbaarheid.

Vond je het interessant of nuttig om te lezen over mentale weerbaarheid en wil je anderen ook inspireren? Ik zou het tof vinden als je deze blog deelt op sociale media!