De bevrijding van de krijger

DE BEVRIJDING VAN DE KRIJGER

Overgeven? Nooit! Jezelf overgeven associeerde hij met zwakte. Met verliezen. Doorzetten en volharden is de sleutel tot succes! Overgeven betekent dat de vijand had gewonnen. Dat kon voor de krijger de dood tot gevolg hebben. 

Of gezichtsverlies. Een lot nog erger dan de dood.  

EEN EENZAME STRIJD

Op een dag was zijn oorlog voorbij en moest hij zijn wapens inleveren. Dapper verliet hij de broederschap van krijgers. Op zijn nieuwe pad werd hij niet meer geconfronteerd met de oorlog, maar met het leven. Met zijn innerlijke vijanden. Als een echte krijger ging hij de strijd aan. Zijn intellect, briljante strategieën, ervaring en ongekende wilskracht waren nu zijn wapens.

Hij vocht als een leeuw en deed steeds harder zijn best om zijn innerlijke vijanden te overwinnen. Er waren geen militaire strategieën voor dit gevecht. Geen broederschap. Dit gevecht moest hij alleen strijden. Gelukkig had de krijger nog zijn innerlijke pantser dat hij in de loop der jaren had gevormd, zodat hij niet geraakt kon worden.

OPGESLOTEN IN EEN ONEINDIGE CIRKEL

​​Een ding wist hij zeker; hij kon altijd terugvallen op zijn wilskracht. Niet opgeven en doorzetten. Er is altijd iets wat je kunt doen om de controle te pakken. Volharden, want dat loont.

Wat hij ook deed, het werkte niet. Sterker nog​​; het werkte alleen maar averechts. Hij raakte moe van de strijd. ​​De mentale volharding begon zich lichamelijk te manifesteren. Zijn pantser werd dikker en groeide naar binnen. De krijger kreeg het steeds benauwder. Het leek wel of hij sneller ging ademen en hij voelde een drukkend gevoel op zijn borst. De vitale en sterke krijger van vroeger werd een zwakke en vermoeide man. Zelfs het denken lukte niet meer. Iedere keer als hij een oplossing dacht te hebben, kwam er gelijk weer een nieuw probleem bij.

Gefrustreerd dat zijn intellect hem in de steek liet, ploeterde hij verder.

Zijn verleden haalde hem in. Nachtmerries zorgden voor gebroken nachten en hij raakte in een vicieuze cirkel van chronische vermoeidheid. De pijn in zijn hart begon toe te nemen. Zijn ademhaling werd steeds oppervlakkiger. Hij realiseerde dat hij steeds hetzelfde dacht. Iedere keer hetzelfde patroon. Alsof zijn eigen gedachten niet meer van hem waren en werden gestuurd door de grillen van de wind. ​​De trotse krijger van vroeger had geen idee meer wie hij was en wat hij moest doen. Hij kon zijn schild niet meer dragen. Totaal verdwaald in een wereld van pijn brak hij en stortte ter aarde.

NIEUW INZICHT

Als een klein, gebroken en kwetsbaar kind lag hij op de grond te huilen toen Het Leven voorbijkwam. ​​Het Leven nam de krijger troostend in de armen. Het zei niets en deed niets. Het Leven was er alleen maar voor de krijger. En voor het eerst in een lange tijd kreeg de krijger wat ruimte om zijn hart. Hij kon weer een klein beetje ademhalen. Het werd wat rustiger in zijn hoofd.

​​’Snap je het nu?’, vroeg Het Leven na enige tijd. De krijger begon na te denken over de vraag. Het begon gelijk weer te tollen in zijn hoofd. Alsof hij in een mentale centrifuge zat. Zijn woede kwam naar boven en hij schreeuwde naar Het Leven. ‘Laat het stoppen!’ Hij greep om zich heen, maar greep naar niets. De pijn in zijn hart werd weer erger. Smekend en huilend viel hij Het Leven voor de voeten. ‘Wat moet ik doen?’

Het Leven keek diep in zijn ziel. ‘Haal eens adem’, zei Het Leven zonder iets te zeggen. Na een uitademing voelde de krijger een kleine verlichting om zijn hart. Heel even was de pijn verdwenen en voelde hij de storm in zijn hoofd verminderen. Het Leven dacht dat de slimme en intelligente krijger zijn les nu wel geleerd zou hebben en nam afstand van de krijger.

​​’Blijf hier!’, smeekte de krijger. ‘Hoe moet dat als u straks weg bent? Dan komt de pijn in mijn hart en de storm in mijn hoofd zeker terug’. Direct volgde een steek in zijn borst. Vertrokken van de pijn dook hij in elkaar. Het Leven keek hem alleen maar aan en de krijger ging terug naar zijn ademhaling. Om daar de verlichting te vinden die hij zocht. Tevreden keek Het Leven naar de krijger. Hij leek het te begrijpen.

RAAKBAAR ZIJN

Onder zijn pantser zag de krijger de beschadigingen op zijn ziel. Bang voor de pijn en nederig keek hij Het Leven aan. Mag ik u wat vragen?, vroeg de krijger.​​ ‘Vraag me alleen iets wat je zelf niet weet’, antwoordde Het Leven. ‘Ik heb zoveel meegemaakt en zoveel ellende gezien, hoe kan ik aan die pijn ontsnappen? Waar vind ik de kracht om hiermee om te gaan?’ De krijger was beschaamd omdat hij om hulp moest vragen. Hij voelde zich zwak omdat hij niets kon met zijn kracht en met zijn intellect. Zonder zijn pantser was hij raakbaar. En hij was al zo beschadigd. Jarenlang had hij troepen door de oorlog geleid. Hij had aanzien en respect van zijn mannen. Nu had hij helemaal niets aan zijn ervaring als krijger. Hij voelde zich verslagen en zijn eer was geschonden!

TOTALE OVERGAVE

De storm in zijn hoofd begon weer te razen. De druk op zijn borst begon toe te nemen. Waarom deed Het Leven hem dit aan! Alsof er een mes in zijn hart werd gestoken, voelde hij de steek in zijn borst. Terwijl de krijger het uitschreeuwde van de pijn, greep hij naar zijn borst en viel naar de grond. De pijn en de vermoeidheid werden hem te veel. De krijger gaf zich over en voelde dat hij moest sterven. Zijn eer was verloren. Deze strijd kon hij niet winnen. Het was tijd.

Langzaam vernauwde zijn blikveld en het enige wat hij nog zag, was een vogel in de lucht. Het omgevingsgeluid verstomde en werd overgenomen door een diepe vibratie uit het universum. Terwijl de storm in zijn hoofd vanuit het niets was gestopt, voelde hij zijn lichaam oplossen. Alles wat hij was en wist, viel moeiteloos van hem af. Alsof hij nooit echt had bestaan.

De illusie van zijn identiteit werd meegenomen met de wind. Er was geen denken. Geen angst. Geen tijd en ruimte. Geen controle. Verleden en toekomst bestonden niet meer. Er was alleen maar overgave aan een diepe waarheid en een oneindige intelligentie.

Het bewustzijn van de krijger loste op en kwam thuis in Het Leven.

BEWUSTWORDING

Een zachte en warme luchtstroom verwarmde zijn hart. Alsof hij werd aangesloten op een bron van liefde, voelde hij de energie door zijn lichaam stromen. ‘Ik heb adem!’ schreeuwde de krijger dankbaar. Met iedere ademhaling voelde hij de verbondenheid met alles. Met de planten, de dieren en met zichzelf. Hij voelde de aanwezigheid van een vogel. Verbonden met alles, dankbaar voor Het Leven en vol met liefde, besloot hij te blijven liggen. Terwijl de krijger genoot van het volmaakte gevoel vloog de vogel weg.

DE OUDE IK LOSLATEN

Hij wilde zich net afvragen waar Het Leven was gebleven toen hij een veer in zijn hand voelde. Vol verwondering bekeek hij de veer. Hij realiseerde zich dat hij pas vrij kon zijn als hij los kwam van zijn oude identiteit. En wat hij dacht te zijn. Misschien moest je eerst een keer sterven om te beginnen met leven. De krijger moest eerst oplossen om in te zien dat alles wat hij dacht te zijn niet waar was. Toen hij was opgenomen in Het Leven en alleen nog maar puur bewustzijn was, was hij niets meer. Daarmee was hij alles en met alles verbonden. Eindelijk doorzag hij de illusie van afgescheiden zijn. En dat was de enige waarheid.

VERTROUW OP WIE JE BENT

Zijn laatste vraag kwam weer naar boven. Waar kan ik die kracht vinden om met de pijn uit het verleden om te gaan? Waar kan ik het licht in de duisternis vinden? Het getjilp van een vogel doorbrak zijn denken. Het licht van de zon scheen door de bovenkant van de veer. Zelden had hij zoveel schoonheid gezien in een eenvoudige veer. Zonder erbij na te denken volgde hij de veer naar beneden. Terwijl hij op zijn rug lag en de veer voor zijn borst hield, wees het naar de plek waar hij alle antwoorden kon vinden die hij nodig had. De veer wees naar de plek waar hij zijn echte kracht kon vinden. Op die plek zat de oneindige bron van wijsheid en kracht. Nu zijn pantser af was kon hij het zien. Alleen zonder zijn pantser kon het vanuit overvloed gaan stromen. Zijn oude identiteit had hem gediend en gebracht tot waar hij was. Naar deze prachtige reis en nederige les. Het kon ook niet anders geweest zijn. De oorlog, de strijd en de pijn.

Alles was perfect en droeg bij aan zijn bevrijding.

De krijger haalde nog een keer adem, legde de veer op zijn hart en opende zijn armen. Hij hoefde niet meer te zoeken naar het licht in de duisternis. Hij hoefde niet meer te vechten of hard zijn best te doen. Het geheim lag juist in overgave. In het vertrouwen dat Het Leven hem door de duisternis zal gidsen. Het enige wat de krijger in donkere tijden hoeft te doen, is zijn hart te openen om het te laten schijnen.

Want de krijger is het licht. Hij is Het Leven.

Bedankt voor het lezen!

Vond je het interessant of nuttig om te lezen? Ik zou het tof vinden als je deze blog deelt op sociale media!